Bij mijn weten is dit de vijfde plaat van deze geweldige Malinese gitarist, maar wel zijn eerste studioplaat in ruim vijf jaar. Het is niet eens zo lang geleden, dat ik allerminst opgetogen moest schrijven over de live-plaat van toen, die, naar mijn gevoel, stuurloos rond zwalpte en zich verloor in ellenlange, nergens heen leidende solo’s. Kortom: echt blij was ik niet, toen. Sat slaat dezer dagen echter -en ik ben er heel blij om- weer helemaal om, nu ik de jongste spruit een paar tientallen keren beluisterd heb. Oumar wordt er, als vanouds, begeleid door zijn kompanen Dramane Touré op bas en Makan Camara op drums. Naast die twee kernleden van de band, zijn er nog een boel gastrollen voor jonge muzikanten, die de gekende namen dragen: ze heten Mbaye, Dramé, Sidibe, Sankaré, Cissé of Yattara en bespelen de gekende instrumenten, die we allemaal met Mali associëren: n’goni, kalebas, maar ook viool en toetsen en met z’n allen werkten ze zich, in het voorjaar van vorig jaar, door tien nieuwe songs van de hand van Oumar.

De sterkte van deze plaat zit hem, zo mocht ik ondervinden, in de variatie. Waar de live-platen wel eens durfden te lijden onder het “te veel van hetzelfde”-syndroom, hoor je hier een jonge zanger-muzikant en componist op het toppunt van zijn kunnen. Nu eens geeft hij zich over aan de liefde en bezingt hij zijn wederhelft, zoals in de titelsong, of bezingt hij “De Vrouw” en haar schoonheid in het algemeen, zoals in opener “Houndia” of in “Mariama”, dan weer gaat hij de meer politieke toer op of laat hij de ceremoniemeester die hij live is, op de luisteraar los en roept hij eenvoudigweg op voor een groots dansfeest.

De politieke songs handelen over de groepen, die Mali al heel lang binnen komen vallen het het land simpelweg vernielen (“Almounakaf”) of over de noodzaak dat land weer op te bouwen (“Wa Toto”), de tot dansen nodende songs richten zich tot de fans (“Oumar Bakoi”) of gewoon”de kinderen” (“Zankai Hora”) en wat bij de verschillende categorieën opvalt, is de gedifferentieerde gitaarstijlen, die Oumar weet te hanteren: hij kan gieren en huilen, maar net zo goed kan hij uiterst subtiel uit de hoek komen en je kippenvel bezorgen.

We horen, met andere woorden, een bijzonder veelzijdige kerel aan het werk, die Hendrix zeker en vast in zijn hart gesloten heeft, maar die net zo goed de Santana-toer kan opgaan of een brokje Clapton tevoorschijn kan toveren. De ritmesectie helpt het daarbij in niet-geringe mate, zodat je meer dan eens aan Cream terugdenkt en al met al verbaast het je nauwelijks, als je leest dat hij, overal in Mali, massa’s naar zijn concerten weet te lokken. De echt goed uitgebalanceerde tracklisting van deze plaat garandeert je een dikke drie kwartier prima, hedendaagse Malinese muziek en ik ben er vrij zeker van dat deze erg hoog zal scoren in de aankomende eindejaarslijstjes.

(Dani Heyvaert)